بیش از 5000 سال است که از شمع ها به عنوان منبع نور و برای روشن کردن استفاده می شود، اما اطلاعات کمی در مورد منشاء آنها وجود دارد. اولین استفاده از شمع ها اغلب به مصریان باستان نسبت داده می شود که با چربی ذوب شده حیوانی، لامپ یا مشعل می ساختند.
شمع های فیتیله ای اولیه
در حالی که مصریان در 3000 سال قبل از میلاد از شمع‌های فیتیله دار استفاده می‌کردند، رومیان باستان معمولاً قبل از آن زمان با فرو بردن پاپیروس رول شده در چربی حیوانی ذوب شده یا موم زنبور عسل، شمع فتیله دار را توسعه دادند. شمع های به دست آمده برای روشنایی خانه ها، کمک به مسافران در شب و در مراسم مذهبی استفاده می شد.
مورخان شواهدی یافته اند که نشان می دهد بسیاری از تمدن های اولیه دیگر شمع هایی را با استفاده از موم های ساخته شده از گیاهان و حشرات موجود ساخته اند. گفته می‌شود که شمع‌های چینی اولیه در لوله‌های کاغذی با استفاده از کاغذ برنج رول شده برای فتیله و موم یک حشره بومی که با دانه‌ها ترکیب شده بود، قالب‌گیری می‌شد. در ژاپن، شمع هایی را از موم استخراج شده از آجیل درختی می ساختند، و در هند نیز موم شمع را از جوشاندن میوه درخت دارچین درست می کردند.
قرون وسطی
بیشتر فرهنگ‌های اولیه غربی عمدتاً بر شمع‌های حاصل از چربی حیوانی متکی بودند. پیشرفت عمده در قرون وسطی، زمانی که شمع های موم زنبور عسل در اروپا معرفی شد، رخ داد. برخلاف چربی حیوانی، موم زنبور عسل خالص و تمیز بدون ایجاد شعله دودی می سوخت. همچنین بوی شیرین مطبوعی را به جای بوی تند و بد چربی منتشر می کرد. شمع‌های موم زنبور عسل به طور گسترده برای مراسم کلیسا مورد استفاده قرار می‌گرفتند، اما به دلیل گران قیمت بودن، افراد کمی به جز ثروتمندان می‌توانستند آنها را در خانه بسوزانند.
شمع های چربی، شمع رایج خانگی برای اروپایی ها بود و تا قرن سیزدهم، شمع سازی به یک صنعت صنفی در انگلستان و فرانسه تبدیل شد. شمع سازان خانه به خانه می رفتند و از چربی های آشپزخانه که برای این منظور ذخیره شده بود شمع درست می کردند و یا در شمع فروشی های کوچک شمع های خود را می ساختند و می فروختند.
زمان استعمار
زنان مستعمره اولین مشارکت آمریکا در شمع‌سازی را ارائه کردند، وقتی متوجه شدند که جوشاندن توت‌های سبز مایل به خاکستری بوته‌های “bayberry”، مومی خوشبو تولید می‌کند که به طور تمیز می‌سوزد. با این حال، استخراج موم از این بوته ها بسیار خسته کننده بود. در نتیجه، محبوبیت این شمع ها به زودی کاهش یافت.
رشد صنعت صید نهنگ در اواخر قرن هجدهم اولین تغییر عمده را در شمع‌سازی از قرون وسطی به وجود آورد، زمانی که “spermaceti” ، مومی که از کریستال کردن روغن اسپرم نهنگ به دست می‌آید ، به مقدار کافی در دسترس قرار گرفت. مانند موم زنبور عسل، این موم نیز در هنگام سوزاندن بوی ناخوشایندی ایجاد نمی کند و نور بسیار روشن تری تولید می کند. همچنین از چربی حیوانی یا موم زنبور عسل سخت تر بود، بنابراین در گرمای تابستان نرم و خم نمی شد. مورخان خاطرنشان می کنند که اولین “شمع های استاندارد” از این موم ساخته شده اند.
پیشرفت های قرن 19
بیشتر پیشرفت‌های عمده‌ای که بر شمع‌سازی معاصر تأثیر می‌گذارد، در قرن نوزدهم رخ داده است. در سال 1820، شیمیدان فرانسوی میشل اوژن شورول، چگونگی استخراج اسید استئاریک از اسیدهای چرب حیوانی را کشف کرد. این منجر به توسعه موم استئارین شد که سخت، بادوام و تمیز می‌سوخت. شمع های استئارین امروزه در اروپا محبوب هستند.
در سال 1834، جوزف مورگان مخترع، با توسعه ماشینی که امکان تولید مداوم شمع‌های قالب‌گیری شده را با استفاده از یک سیلندر با پیستون متحرک برای بیرون راندن شمع‌ها در حین جامد شدن، فراهم کرد، به پیشرفت صنعت شمع‌سازی مدرن کمک کرد. با معرفی تولید مکانیزه، شمع به یک کالای ارزان قیمت تبدیل شد.
موم پارافین در دهه 1850، پس از اینکه شیمیدانان آموختند چگونه ماده مومی طبیعی را از نفت جدا کرده و آن را تصفیه کنند، معرفی شد.
پارافین بدون بو و به رنگ سفید مایل به آبی برای شمع‌سازی یک موهبت بود، زیرا به طور تمیز، ثابت می‌سوخت و تولید آن از هر سوخت شمع دیگر مقرون به صرفه‌تر بود. تنها نقطه ضعف آن نقطه ذوب پایین بود. این به زودی با افزودن اسید استئاریک سخت تر، که به طور گسترده در دسترس بود، برطرف شد. با معرفی لامپ در سال 1879، شمع سازی شروع به کاهش کرد.
قرن بیستم
شمع ها در نیمه اول قرن بیستم از محبوبیت دوباره برخوردار شدند، زمانی که رشد صنایع نفت و بسته بندی گوشت در ایالات متحده باعث افزایش محصولات جانبی شد که به مواد اولیه شمع تبدیل شده بودند – پارافین و اسید استئاریک.
محبوبیت شمع‌ها تا اواسط دهه 1980 ثابت ماند، زمانی که علاقه به شمع‌ها به‌عنوان وسایل تزیینی، تنظیم‌کننده خلق و خو و هدایا به طور قابل توجهی افزایش یافت. شمع ها به طور ناگهانی در طیف وسیعی از اندازه ها، شکل ها و رنگ ها در دسترس قرار گرفتند و علاقه مصرف کنندگان به شمع های معطر افزایش یافت.
دهه 1990 شاهد افزایش بی‌سابقه‌ای در محبوبیت شمع‌ها بود و برای اولین بار در بیش از یک قرن، انواع جدیدی از موم‌های شمع ساخته شدند. در ایالات متحده، شیمیدانان کشاورزی شروع به ساخت موم سویا کردند، موم نرم تر و کند تر از پارافین. در آن سوی کره زمین، تلاش‌هایی برای توسعه موم نخل برای استفاده در شمع‌ها در جریان بود.
شمع های امروزی
شمع ها از زمان استفاده اولیه خود راه زیادی را پیموده اند. در حالی که آنها دیگر به عنوان منبع اصلی نور استفاده نمی شوند، محبوبیت و استفاده از آنها همچنان در حال افزایش است. امروزه، شمع‌ها نماد یک جشن، تسکین حواس، احترام به مراسم، و برجسته کردن دکورهای خانه هستند – درخشش گرم و دوست‌داشتنی را برای همه به ارمغان می‌آورند.
دیدگاهتان را بنویسید